سوار تاکسی بین شهری شدم، مسیرم تهران بود.
اصلا با راننده درباره مقدار کرایه صحبتی نکردم از بابت پول هم نگران نبودم
اما وسط راه که بیابان بود، دست کردم تو جیب راست شلوارم ولی پول نبود…! جیب چپ نبود… جیب پیرهنم!
نبود که نبود … 

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ

ای هیچ برای هیچ با هیچ مپیچ

دانی که پس از مرگ چه باقی ماند

عشق است و محبت است و باقی همه هیچ

خدایا با نام تو شروع میکنم نوشته ام ....

پروردگارا تویی که به دستانم قوتی میدهی تا قلم بر دست گیرم و بنویسم گر نوشته هایم خوب شوند از لطف توست که به ذهنم قوت داده ای شکر پروردگار مهربانم.

روزی سرد و دل منم مثل سرمای زمستون سرد بود گرفته بود از سختی های نفس گیری که دور و برم پر بود گاهی اشک، بغض ، گلایه و شکایت هایی که از سرما زندگی به خدا میکردم .

به نام خدا

خیلی تشنه ام بود فقط دوست داشتم سریع تر آب بخورم . رفتم لیوان رو برداشتم و آب پر کردم از بس تشنه ام بود شیر آب رو زیاد باز کردم و آب سرریز شد، آستینم که خیس شد هیچی آب هم پاچید به لباسم به هر حال آب رو خوردم و عطشم خوابید گذشت مثل همیشه رفتم سراغ کاغذ و قلمم تا بنویسم ....

به نام خداوند مهربانی ها

به نام خداوندی که هر تلاشی رو بی نتیجه نمیزاره 

در هفدهم از ماه چهارم (تیر) سال یکهزار و سیصد و هفتاد و هفت بود که به لطف خداوند مهربان چشم به این دنیا گشودم

زندگی پر از تلاطم و سختی و رو سپری کردم تا که امروز انگیزه ای در وجودم ایجاد شد تا از قوه نویسندگی ام استفاده کنم و شروع به نوشتن کنم بله نوشتن .... نوشتن جزئی از زندگی من هست آرامش عجیبی به من میده .